پدر

                                  پدر روزت مبارک

 پدر می خواهم با تو کمی حرف بزنم . حرفهای بسیار در سینه نهفته دارم . دردهای بسیار در دل جای دادم . چه شبها که اشک پنهان نریرختم . چه روزها که غم تو مرا به زانو نزد . سالهاست که بدور از همیم . سالهایی که در انتظار تو سپری گشت و حال می فهمم که انتظار مفهومی نداشت . انتظار تو هیچ بود . دلم خوش بود . دلم را خوش کرده بودند . کاش آن روز که دیر کردی ، می فهمیدم که دیگر هرگز نمی آیی . کاش آن روز که همگی بر سر می زدند ، می فهمیدم که غم هجران توست که بر ما فرود آمد . کاش آن روز که همگی با دیده ترحم در من می نگریستند ، می فهمیدم که عنوان یتیم بر من نهادند . کاش آن روز که همگی بر من محبت های بی دریغ می کردند ، می فهمیدم که می خواهند جای تو را برایم پر کنند . ولی پدر هرگز ، هرگز دستهای محبت آنان ، دست گرم تو نشد . آن روزها هر چه می خواستم برایم محیا بود . ولی پدر ، آنان هیچگاه نفهمیدند که بوی پدر را نمی دهند . محبت چه بسیار پدران را دیدم ، ولی پدر آنان هیچگاه پدر نشدند . به من گفتند که مردی رفتی پیش خدا ، مردی و رفتی به بهشت . دیگر درد نمی کشی ، دیگر کار نمی کنی . آن روز گریستم . ولی باز نتوانستم بفهمم . ذهن کوچک من نمی توانست که آخر چرا دیگر نباید ترا ببینم . دلم را خوش کردم . خود را گول زدم . نخواستم باور کنم . گفتم که تو می آیی . گفتم چو بیایی غم دل با تو بگویم ، غم دل با که بگویم که تو هرگز نیامدی . سالها انتظار به من آموخت که مرگ یعنی چه . سالها فراغ دیدار به من آموخت که سرنوشت با ما چه بازیها داشت . سالهای بسیار گذشت که بفهمم چرا مادر دیگر نمی خندد . سالها گذشت ولی سالیان بیشتری در پیش رو داریم . تا به اینجا به امید پوچ و واهی دیدن تو سپری گشت ولی سالیان دراز را دیگر چه کنم ....

...مادر ، مادر خوبم ، تو هرگز نمیر . زیرا از مردن برای همیشه متنفر شدم . مادر تو هرگز ما را ترک نکن . غم پدر خود ما را بس . دلهای کوچک ما دیگر بیشتر از این طاقت ندارد . ما دیگر از غم اشباح شدیم ...

...من اینجا ، من اینجا در درون خویشتن آرام می گریم و تو ای دوست نمی دانی چه جانسوز است . نمی دانی چه جانسوز است . که انسان در درون خویشتن گرید ، نمی دانی . من اینجا دیدگاهم موسم تاریکی شبهاست . من اینجا دیدگاهم دشت خاموش تمناهاست . من اینجا زندگی را از ورای پرده اشک زلال خویش می بینم . همان افسانه تکراری پیش است . همان افسانه تکراری پوچ است . دگر در چشم من خورشید زیبا نیست که این گوی افق پیمای زرین ، این زمان سرد است . من اینجا از پس دیوار سنگین سکوتی تلخ و من اینجا از پس کوه بلند نامرادیها ، به یاد روزهای مرده در آغوش سرد عمر ، به یاد آرزوهایی که در گور زمان پوسید پرستوهای خیال خود را می دهم پرواز . به اوج آسمان آبی شهر مردگان ، به انجایی که قلب مردمش هرگز نمی تپد . به آنجایی که ابر زندگی ره در حریمش ندارد . به آنجایی که آفتابش دیگر رمقی ندارد . ولی افسوس ، ولی افسوس که سرود خویش با باد می خوانم و درد خویش با سنگ می گویم .

                  هنگام وداع تو ز بس گریه که کردم

                  دور از رخ تو ، چشم مرا نور نماندست

پرنده های خیالم را به سویت پر دادم . آنقدر بالا و بالاتر فرستادم تا در کنارت به پرواز در آیند . دیگر از تو تصوری در ذهن ندارم . خطوط چهره ات تبدیل به چند شکل نا مفهوم شدند که آن روز در دفترم کشیدم . از تو تنها ان تصویر را به یاد دارم و دیگر هیچ .

به کدامین سو بنگرم تا رخ تو ببینم . شوق دیدار تو دارم . چندیست که دیگر نگاه مهربانت را نمی بینم . هر چه بیشتر می جویم ، کمتر می یابم . ترا تنها درون قاب طلایی اطرافت می توان دید . تو را درون حصار کردند و بر سر طاقچه برای همیشه جای دادند . زمان لحظه ایی ایستاد و ترا برای همیشه ثابت نگه داشت .

از تو خواهم گفتن . از تو خواهم نوشتن و از تو خواهم سرودن . زیرا که جز تو هیچ نمی دانم .

برایت خواهم سرود :

                  کی رفته ایی ز دل که تمنا کنم ترا

                 کی بوده ایی نهفته که پیدا کنم ترا

                 غیبت نکرده ایی که شوم طالب حضور

                 پنهان نگشته ای که هویدا کنم ترا

                با صد هزار مهر برون امدی که من

                با صد هزار خاطره تماشا کنم ترا

بیا که بی تو خانه ویران گشت . بیا که بی تو دلها پریشان گشت . بیا که بی تو دلم طاقت ماندن ندارد . بیا که بی تو اشکها ز من فر مان نمی برند . بیا که بی تو لبها دیگر نمی گشایند . بیا که شاید بار دیگر شکوفه لبخند بر لبانم بنشیند . بیا که شاید بار دیگر چشمان بی فروغم ز نورت روشن گردد . بیا که شاید بار دیگر چهره زیبای زندگی را ببینم .

ندانستم که آن شب ، شب آخر بود . ندانستم که آن بار سفر ، توشه آخرت بود . آن شب در خواب دیدم سوار بر دوچرخه در آسمان پرواز کردی . خندیدم ، چه بسیار هم خندیدم . آخر جالب بود . پرواز با دوچرخه جالب ترین تصور در ذهن کودکیم بود . ولی ندانستم که آن حقیقت بود . آری آن تخیل به واقعیت تبدیل شد . تو پرواز کردی و من خندیدم . زیرا ندانستم پرواز یعنی چه .

 


                           رفتی ولی روزت مبارک