همیشه هر کس وقتی از پاییز گفته ، از غم پاییز گفته و زیبایی های آن را ندیده . او نمی دانسته که پاییز فصل شمال است . فصل کوههای پوشیده از
جنگل . فصل رنگها ، فصل زرد قرمز ، فصل زندگی ، فصل پویایی ، فصل رشد ، فصل لذت از هوایی دلپذیر ، از بارانهای فصلی و گاه و بیگاه .
از نسیمش که گویی ترا به سوی خود فرا می خواند .
در این فصل زیبا بایستی قدم زدن را در طبیعت زیبا تجربه کنی . بایستی تمامی پنجره ها را بگشایی تا هوای پاییزجانی تازه به تو بدهد و گرمای داغ
تابستان را از تمامی جانت بیرون بریزد . پاییز که شد باید بزنی بیرون تا صدای خش خش برگها تو را به خاطرات خوش کودکی و جوانی برد . زمانی
که باز می کردی و زمانی که دلدادگی می کردی . در پاییز باید باران را تجربه کنی . لذت زیر باران بودن هر بار تجربه ایی تازه است . هر بار که
زیر بارانی ، تمامی غمها ، تمامی دردها ، تمامی گناهان ، تمامی افکار پوچ ، تمامی پلیدی ها شسته و در زیر زمین فرو می رود و تو نوزادی
هستی
که تازه متولد شده . بی هیچ فکری ، بی هیچ گناهی ، بی هیچ مشکلی و آنگاه است که زندگی را دوباره شروع می کنی
JJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJ
می نویسم از برایت . تو ای نادیده و تو ای نا شناخته. کیستی ؟ چیستی ؟ و چه خواهی شد ؟ به کجا قدم خواهی گذاشت ؟ بود و نبودت چه بر سر ما
خواهد آورد ؟ آینده ، آینده ، آینده همه چیز در گذر زمان مشخص می شود . زمان ، زمان ، زمان تنها چیزی که امروز بدان می اندیشم . نمی دانم
با گذشت آن چه چیزیهایی برایم به ارمغان خواهد آمد . من این زمان ، بیش از هر وقت دیگری به گذشتنش احتیاج دارم . دلم تنگه ، دلم تنگه ، دلم
تنگ . فکر می کنم چشم انتظار مرگم و لحظه ها را می شمارم و پشت پنجره افتادن برگ عمرم را نظاره گرم . فکر می کنم همه در حال زندگی اند
، می روند ، می آیند و روزمرگی می کنند ولی من در پایان راهم . نمی خواهم امیدم را نا امید کنم ولی تنها نشانی از آنها در خوابهایم می بینم
.................تا چه قبول افتد و چه بر دامنم نشیند .
زیباکده
من از مشکلاتم مهمترم
ویتامینه مو با روغنها و مواد تقویتی
زرده تخم مرغ .......................یک عدد
روغن زیتون.........دو قاشق سوپخوری
روغن بادام..........دو قاشق سوپخوری
روغن نارگیل........دو قاشق سوپخوری
آب بابونه...........سه قاشق سوپخوری
آب نارنج............سه قاشق سوپخوری
تمام مواد را مخلوط کرده به موهای تمیز می زنیم . باید بیشتر این مواد روی ریشه موها زده شود . مدت 15 دقیقه ماساژداده و مدت 30 دقیقه زیر کلاهک نایلونی قرار می دهیم سپس موها را با یک شامپوی ملایم می شوئیم . این عمل را می توان هفته ایی یکبار و به مدت 4 هفته انجام داد تا موها تقویت شوند و اثر آن معلوم شود
میکده
اگر بهر سر مویت دو صد هنر باشد
هنر بکار نیاید چو بخت بد باشد
بخت و دولت به کاردانی نیست
جز به تائید آسمانی نیست
امثال و حکم دهخدا
دانی که در پی این شب تاریک چه ها خواهد آمد ؟ دانی که در پس نگاه تلخ نگارم چه ها نهفته است ؟ دانی که در پشت این سرمای دستانم غم چه ها می گذرد ؟ دانی که چشمان پر آبم ، نشان چه ها دارد ؟ دانی که دل شکسته ام ، غم که دارد ؟ دانی که چرا بار سنگینی از نفرت بر قلمم نشسته ؟ دانی که این خشم را از برای چه در وجودم کاشتند و آبش دادند ؟
دانی ، دانی یا این که ادای دانستن را در می آوری ؟ شاید تو نیز همچون دیگران سر در برف داری و خود را گول می زنی ، چرا ؟ به را ستی چرا بر صحنه زندگی ادای دیوانگان را در می آوریم ، چرا ؟
...شاید این گونه زندگی زیباتر شود . شاید این گونه کمر نفرت بشکند . شاید این گونه خشم فروکش کند . ...
عالمیست دیوانگی که عاقلان را خبر از ان نباشد . تنها اوست که می سوزد . سوختنی که دیگران را شادتر می کند .....
به کجا می رویم ما پناهدگان دنیای دیوانگان ؟ به که گوئیم غم پنهان دنیای دیوانگان ؟ فریاد سوی که بر آریم که کس باور دارد . ؟ به چه زبان بگوئیم تا دیگران بفهمند ؟ چاره از که بجوئیم ؟ دست یاری چه کس را بگیریم ؟
ما که در دنیای دیوانگان ، در آتش عقل عاقلان سوختیم . ما که دم بر نیاوردیم ، تا دنیای دیگران خراب نشود . از چه دنیای ما را خراب می کنند . ما که سکوت کردیم و تنها لبخند دیوانگان بر لب زدیم . از چه دیگران دلشان خنک نمی شود ؟ در دیگران چه می گذرد ؟ در ما دیوانگان هر چه که بود فرو دادیم . در خود ریختیم و لب فرو بستیم ، تا مبادا به بیرون بریزد . ما که دیگر اشباح شدیم . گورستانی گشتیم از برای دیوانگان عاقل نما .
شاید این جوری رضایتشان فراهم شود
پس : ما شمع می شویم و می سوزیم . پس ما اشک می شویم و می باریم . پس ما سنگ صبور می شویم و می ترکیم . پس ما غم می شویم و غم می مانیم . بگذار دیگران راحت باشند . بگذار دیگران عقده های خویش را خالی کنند . بگذار دیگران غم هایشان را در تو بریزند . بگذار آنان آسایش داشته باشند ........... اگر تو نیز ادای عاقلان را در بیاوری دیگر دنیا چه می شد ؟
من از مشکلاتم مهمترم
برای اینکه ظاهر شفاف سایه ی چشم دوام داشته باشد قبل از این که به پلک های خود پودر بزنید تمام قسمت های آن را آغشته به برق لب نمایید . سایه ی چشم به بستری از برق لب می چسبد و دوام بیشتری خواهد داشت .
میکده
بگذار اشکها ببارند . بگذار اشکهای چشمانت که بسان مرواریدی درخشان است ، بر روی صورت زیبایت که چونان گل سرخ وحشی است بریزد . بگذار آتش درونت تبدیل به آب گردد تا بر روی فراز و نشیب دردهایت جاری گردد و آنها را بشوید . بگذار آب باریکه های جاری در جویهای نیمه خشک ، جای خود را به سیلابهای بهاری بدهند ....
در برهوت قلبم پوینده ایی است ؟ در گریه های شب و روزم ، اشک دیگری است ؟
در کابوسهایم ، در رویاهایم ، در اندیشه ام ، در دردهایم ، در گوشه گوشه این پهندشت وجود ، باغبانی هست که حاصل سازد زندگانی
را ؟
حیات را در دستش بگیرد و رو سوی خورشید کند . تیر قلبم در کمینگاه انکار سایه دیواری بلند را می بیند . ولی کو آن روزن که از پس آن بتوان اوج امید را دید . و یا شاید در اوج امید ، نا امیدیها را بتوان دید .
از چه اینگونه سست به پیش می روم . با کدامین امید ! به کدامین آرزو . انور حیات که را می بینم ! گرمای کدامین سیاره آسمان اینچنین گرمم کرده که به پیش می روم .
می گریم و می روم . می خندم و می روم . این دیگر چه تضادی است . امیدی در پس اشکهای امروزم .
می خواهی از خاطرات زیبا بنویسم . ولی کدامین زیبایی . زیبایی تنها در نگاهی است که خواهانش بودم . در کلماتی است که در انتظارش بودم . دوست داشتنی است که چشم در راهش بودم .
ولی نیافتم . تاکنون هیچ نیافتم . سالها در انتظار نقطه عطف زندگی بودم و این زمان که همگان آن را اوج زندگی می پندارند ، آن را نمی یابم .
به امید عشقی بودم که تمام زندگیم را با آن گرم سازم . تمام زندگیم با انرژی آن بدوم . تمام زندگیم را با حرف آن بخندم . در تمام زندگیم به شوقش اشک بریزم . می خواستم دیگر به دنیای تنهایی پا نگذارم . ولی باز هم تنهاترینم .
مرکز
بوم غمی بودم و در سیاهی شب لانه گرفتم .
زیباکده
من از مشکلاتم مهمترم
برای آرام ساختن پوست تحریک شده ی خود ، پس از تراشیدن مو ، کیسه های حاوی چای بابونه را سرد کنید و در ناحیه ای که پوست قرمز و جوش دار است ، قرار دهید .
میکده
وقتی به مشکلات و سختی ها هجوم می بریم در می یابیم که این مصیبت ها آنقدر هم مصیبت بار نیستند . وقتی به ثمرات شیرین این تجارب تلخ واقف می شویم آسانتر می توانیم با آنها کنار بیایم .
عهد ما بشکست صد با و هزار
عهد شکستن شده امری رواج
عهد ما کاه و به هر بادی زبون
عهد بستن بود کاری محال